Seraïdari Katerina,
Περίληψη / Sommaire / Summary
Το άρθρο εξετάζει το ενδιαφέρον που προέκυψε όσον αφορά τη βυζαντινή τέχνη στη Γαλλία γύρω στη δεκαετία του 1840 και το οποίο οδήγησε στην ανακάλυψη του έργου του Πανσέληνου στο Άγιο Όρος, αλλά και μιας παράδοσης που ευνοούσε έναν συλλογικό τρόπο δράσης. Η καλλιτεχνική αυτή παράδοση είχε ήδη σοβαρά απειληθεί από τη ρωσική επιρροή. Δύο Γάλλοι ζωγράφοι βρίσκονται στο επίκεντρο του άρθρου : ο Alexandre Bida ο οποίος παρόλο το σχέδιο που έκανε με τίτλο "Réfectoire des moines grecs au mont Athos" δεν φαίνεται να επισκέφτηκε ποτέ το Αγιο ορος, και ο Dominique Papety, ο οποίος έμεινε εκεί για λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα το καλοκαίρι του 1846, αλλά έκανε μεγάλο αριθμό σχεδίων κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του. Το έργο αυτών των ζωγράφων δείχνει το Άγιο Όρος ως τόπο καλλιτεχνικής παραγωγής, διατήρησης και μετάδοσης. Τοποθετεί επίσης αυτή τη μοναστική χερσόνησο και τους κατοίκους της, που παραμένουν σκόπιμα στο περιθώριο της κοινωνίας, στο επίκεντρο των καλλιτεχνικών συζητήσεων στη Γαλλία.
L’article examine comment l’intérêt que suscite l’art byzantin en France à partir des années 1840 amène à la découverte non seulement des peintures de Pansélinos sur le Mont Athos, mais
aussi d’une tradition qui privilégie un mode de fonctionnement collectif et qui subit de plus en plus l’influence russe. Deux peintres français sont au centre de l’article : Alexandre Bida qui, malgré son dessin Réfectoire des moines grecs au mont Athos ne semble pas avoir mis le pied sur la péninsule athonite ; et Dominique Papety, qui y resta à peine plus qu’une semaine pendant l’été 1846 mais qui fit un grand nombre de dessins pendant ce bref séjour. Le travail de ces peintres fait apparaître le Mont Athos comme un lieu de production, de conservation et de transmission artistique, tout en repositionnant la presque-île monastique, malgré son éloignement volontaire du monde, au centre de débats artistiques français.
Byzantine art and French painters in the 19th century on Mount Athos
The article examines the interest, which arose around Byzantine art in France around the 1840s and which led to the discovery of Panselinos’ work on Mount Athos, but also of a tradition favoring a collective way of doing – this artistic tradition being already threatened by Russian influence. Two French painters are at the center of the article: Alexandre Bida, who painted the Refectory of Greek monks on Mount Athos but who, apparently, never visited this place; and Dominique Papety, who stayed there for a little more than a week during the summer of 1846 but who made a great number of drawings during his visit. The work of these painters shows Mount Athos as a place of artistic production, conservation and transmission. It also places this monastic peninsula and its inhabitants, deliberately staying at the margins of society, in the center of artistic debates in France.
