Περίληψη / Summary
Κατά τον Μεσαίωνα, ένα μοναστήρι ήταν το σημαντικότερο πολιτικό και θρησκευτικό πολιτιστικό κέντρο της Χριστιανοσύνης. Αυτά τα πνευματικά ιερά ήταν οι σημαιοφόροι του εθνικού πολιτισμού, αφιερώνοντας τον εαυτό τους στην πολιτική και πολιτιστική ζωή της χώρας τους. Κάθε κράτος που σεβόταν τον εαυτό του φιλοδοξούσε να έχει μοναστικά κέντρα πέρα από τα σύνορά του. Αποτελούσαν ένα είδος εικονικού ορόσημου, ένα αντιπροσωπευτικό σώμα, τη φήμη της χώρας σε διεθνές εκκλησιαστικό επίπεδο, γι' αυτό και οι αρχές προσπαθούσαν να διευρύνουν τις θέσεις τους σε αυτά τα κέντρα.
Δεδομένου ότι η Αίγυπτος και η Συρία δεν ήταν πλέον τα κέντρα της μοναστικής ζωής στην Ανατολή, η Κωνσταντινούπολη (και αργότερα η Αθήνα) απέκτησε έναν τέτοιο ρόλο. (K. Pavliashvili).
Η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης το 680 καθιέρωσε τη χερσόνησο του Άθω να κατοικείται από μοναχούς διασκορπισμένους σε όλο το ελληνικό αρχιπέλαγος, σύμφωνα με τα άρθρα 18 και 42. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ' Πωγωνάτος (668-680) ενέκρινε διάταγμα της οικουμενικής συνόδου, απάλλαξε τους μοναχούς από τα καθήκοντα που τους επέβαλε ο πατριάρχης και τους υπέταξε στη βασιλική εξουσία. Έκτοτε, το Άγιο Όρος είναι γνωστό ως Δημοκρατία των Μοναχών. Τον 10ο-11ο αιώνα, η μοναστική ζωή στο Άγιο Όρος ήταν καλά οργανωμένη. Εδώ εργάζονταν μοναχοί διαφόρων εθνικοτήτων, δηλαδή Έλληνες, Γεωργιανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι και Σέρβοι. Μέσα από το έργο αυτών των μοναχών, το Άγιο Όρος έγινε πυλώνας του Χριστιανισμού.
In the Middle Ages, a monastery was the most important political and religious cultural center in Christendom. These spiritual sanctuaries were the flag bearers of the national culture, devoting themselves to the political and cultural life of their country. Every self-respecting state aspired to have monastic centers beyond their borders. They were a kind of iconic landmark, a representative body, the reputation of the country at an international ecclesiastical level, so the authorities tried to expand their positions in those centers. Since Egypt and Syria were no longer the centers of monastic life in the East, Constantinople (and later, Athens) acquired such a role. (K. Pavliashvili). The Sixth World Council of Constantinople in 680 established the Athos Peninsula to be inhabited by monks scattered throughout the Greek archipelago, pursuant to Articles 18 and 42. The Emperor Constantine IV Pogonatus (668-680) approved a decree of the ecumenical council, relieved the monks of their duties imposed by the patriarch and subjected them to royal authority. Since then, Mount Athos has been known as the Republic of Monks. In the 10th-11th centuries, the monastic life on Mount Athos was well organized. Monks of different nationalities worked here, namely, Greeks, Georgians, Bulgarians, Russians and Serbs. Through the work of these monks, Mount Athos has become a pillar of Christianity.
