Περίληψη
Αν και η αυτοπαρουσίαση του Αγίου Όρους ως προπύργιο της Ορθοδοξίας και αδυσώπητος εχθρός της εκκλησιαστικής ένωσης είναι από ορισμένες απόψεις δικαιολογημένη, οι πάπες και οι δυτικοί ηγεμόνες έπαιξαν στην πραγματικότητα σημαντικό, και όχι πάντα εχθρικό, ρόλο στην ιστορία του Αγίου Όρους. Ορισμένες από τις ιδρυτικές μορφές του αγιορείτικου μοναχισμού είχαν ρωμαϊκές διασυνδέσεις, και υπήρξαν ακόμη και περίοδοι κατά τις οποίες τα μοναστήρια του Αγίου Όρους αναζήτησαν την προστασία παπών και ηγεμόνων από τη Δύση. Ενώ τα αθωνικά αρχεία περιέχουν πολυάριθμα αρχειακά έγγραφα που προέρχονται από Βυζαντινούς και άλλους ορθόδοξους ηγεμόνες και οι τεράστιες οθωμανικές περιουσίες των μοναστηριών έχουν τύχει αυξανόμενης προσοχής τα τελευταία χρόνια, τα αρχειακά έγγραφα που εκδόθηκαν από λατινοχριστιανούς ηγεμόνες και ιεράρχες έχουν σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί. Η παρούσα συμβολή προσθέτει νέες πληροφορίες σε προηγούμενες μελέτες για τη σχέση του Αγίου Όρους με τη μεσαιωνική Δύση και εφαρμόζει την έννοια της διαθρησκευτικής ίδρυσης στο αγιορείτικο πλαίσιο, επιχειρώντας έτσι να αποχρωματίσει την αντίληψη ότι η βυζαντινή και η λατινική θρησκευτική πατρωνία λειτουργούσαν σε αλληλοαποκλειόμενες σφαίρες, ακόμη και μετά το λεγόμενο "Μεγάλο Σχίσμα" του 1054.
